[onderschrift]

[/caption] Artsen in Indonesië worden op veel manieren vaak als 'ontbrekend' bestempeld, ook al weet ik zeker dat we niet zullen verliezen in termen van kennis! Misschien is de oorzaak communicatie met patiënten die niet duidelijk zijn in termen van procedures, therapieën, alternatieven, bijwerkingen, en die haast lijken te hebben met hun patiënten, terwijl andere artsen in het volgende land meer tijd geven om aan patiënten uit te leggen. Bovendien lijken artsen vaak superieur, waardoor patiënten zich soms schamen om vragen te stellen.

Werd het beïnvloed door de opleiding die we hebben gevolgd? Ja, dat kan.

De reis om dokter te worden in Indonesië is erg lang. Vijf jaar geleden begon ik mijn reis bij de Atma Jaya Faculteit der Geneeskunde. Ik herinner me hoe opgewonden en bang ik tegelijkertijd was. Ik ben opgewonden om in een nieuwe wereld te springen, maar ben bang om me aan te passen. Ik ben opgewonden en kan niet wachten om medische boeken te openen, maar ik ben bang voor alle verplichtingen in de vorm van examens en er wordt gezegd dat we met lijken zullen slapen. Maar alle dingen zullen eng klinken als je er niet zelf doorheen gaat, en ik heb het meegemaakt! De ervaring met het studeren van medische wetenschappen, het uitvoeren van preklinische en klinische fasen heeft mijn ogen geopend voor de kunst van de geneeskunde. Het blijkt dat dokter zijn ook vereist: sociale vaardigheden en een verlangen om elkaar te begrijpen, vooral patiënten.

preklinisch

Medisch onderwijs in Indonesië begint met een preklinisch niveau van 6-7 semesters, met het behalen van een S, Ked-graad, gaan we door naar het klinische niveau, waar we jonge artsen of koa's worden genoemd. Tijdens de preklinische training zullen we worden voorbereid met verschillende theorieën, te beginnen met hoe goed te studeren, geschikte tijdschriften te vinden voor onze leermiddelen, evenals het onderwerp geneeskunde zelf. De meeste medische faculteiten gebruiken het bloksysteem als curriculumreferentie en bij Atma Jaya zelf leggen we 3,5 jaar lang elke 2 -3 weken examens af. Aan het einde van elk semester doen we praktijkexamens, zoals het inbrengen van een infuus, katheter, intubatie, enzovoort. Klinkt zwaar? Misschien, maar we zijn gewend aan de test.

Hebben we ooit een lijk ontleed?

Nee, medische studenten ontleden geen lijken, maar ze zijn voorbereid in de vorm die nodig is voor ons leren. Dus medische studenten leren anatomie of organen van het menselijk lichaam van de bron, namelijk het menselijk lijk zelf. Is het eng? De gebruikte lijken zijn bewaard gebleven, schoon, dus de gebruikte lijken zijn niet eng.

Kliniek

De klinische fase is de fase waarin ik de liefde voor de geneeskunde heb gevonden. Nachtjes kijken en uitgescholden worden door de consulent (onze begeleidende arts) is dagelijkse kost. Elke dag moeten jonge artsen de symptomen van de patiënt evalueren, de reactie op de gegeven therapie, de hoeveelheid gedronken water, het aantal patiënten dat per dag urineert, en verschillende andere dingen. De consultants leiden jonge artsen op om patiënten van A tot Z te leren kennen, evenals theorieën over de ziekte zelf. Als we iets missen of niet kunnen beantwoorden, ligt ons lot in handen van de adviseur. Als ze aardig zijn, krijgen we de kans om opdrachten te lezen/maken. Bij pech wacht een straf in de vorm van een extra nachtwacht. Maar dat alles de moeite waard wanneer onze patiënt opvolgen kan glimlachen en naar huis gaan met reparaties. Na 2 jaar gesmeed te zijn in de wereld van Koas en te zijn geslaagd voor het Indonesische Doctor Competency Examen (UKDI), zullen we trots zijn op de titel dr. voor onze namen. Is het hier klaar? Natuurlijk niet, dit is een toegangspoort tot de samenleving. Wij zorgen voor verschillende bestanden voor uw behoeften stage , een overheidsprogramma om onze ervaring te versterken door ons voor 1 jaar in steden in heel Indonesië te plaatsen. Programma stage is een vereiste voor het verkrijgen van een oefenvergunning. Het bereik tussen de eed van de dokter en het vertrek stage gevarieerd, ongeveer 3-4 maanden.

Klinkt lang en omslachtig? Ja inderdaad.

Om nog maar te zwijgen van wanneer we door willen gaan naar specialisatiescholen. Er waren zoveel concurrenten, het harde leven in het eerste en tweede specialisatiejaar en de economische behoeften van de arts zelf waren een enorme uitdaging voor ons. Eigenlijk is de keuze niet alleen specialisatie, er zijn nog steeds masters zoals ziekenhuismanagement en onderzoeksgebieden. Dit gaat in een notendop over het medisch onderwijs in Indonesië. Liefde voor de medische wetenschap en voldoende sociaal leven zijn op dit gebied echt nodig. Ik ben een van hen, dus met mij hier hoop ik een 'bloedvat' te zijn dat de informatie verspreidt die je nodig hebt. Als je iets wilt vragen, kun je dat in de opmerkingenkolom onder dit artikel schrijven. Gezonde groeten!